Dzień dobry!

Jak może wiecie lub nie, podczas moich studiów w Chinach udało mi się napatoczyć na drzewa mydlane (Sapindus mukorossi) zastosowane w przestrzeni miejskiej. Pierwszy raz natrafiłam na nie w Szanghaju, zupełnie przypadkiem, potem podążając ich tropem udało mi się je znaleźć również u siebie w mieście - centralnej części Chin.

Mijam je w miarę regularnie stąd też byłam w stanie obserwować jako tako ich rozwój i, między innymi, kwitnienie! Myślę, że to ciekawa sprawa, zwłaszcza, że gdy byłam tematem żywo zainteresowana w internecie ciężko było mi znaleźć jakiekolwiek informacje czy zdjęcia na temat tego gatunku i  jego kwiatów (internet zdominowały zdecydowanie owoce). Cóż, mam nadzieję, że sprawa się nieco zmieniła, a jeśli nie - ja dodam coś od siebie! :)

Zacznijmy od tego, że kwiaty drzewa mydlanego są bardzo drobne, barwy żółtej lub białej, zebrane w wiechowate kwiatostany, na których jest ich naprawdę mnóstwo. Pojedynczy kwiat ma mniej niż 5 mm w najszerszym miejscu. Kwiatostany przyciągają do siebie niezliczoną ilość pszczół (jeśli ktoś myśli, że ich brakuje w Chinach - jest w błędzie:)) i innych owadów, które buszowały po nich jak szalone.

Ja akurat załapałam się na początek kwitnienia, dlatego część kwiatów na zdjęciach nie była do końca rozwinięta. W Chinach Sapindus mukorossi kwitnie na przełomie maja-czerwca, także zapewne będę mieć jeszcze czas na uchwycenie momentu przekwitania i zawiązywania owoców:)

Spodziewajcie się niedługo posta o owocowaniu:)

Dzień dobry!

Dziś, ze względu na dużą ilość komentarzy i pytań dotyczących aloesów, które jakimś cudem zdominowały Chlorofilowy Dziennik, postaram się ugryźć temat ich zastosowania - które gatunki do tego się nadają, czy domowa uprawa ma sens, jak zabrać się do aloesa, czyli ogólnie co i jak.

Nim przeczytacie, pamiętajcie że jestem tylko ogrodnikiem-fanatykiem, nie farmaceutą, czy osobą która może w stu procentach potwierdzić, że wszelkie rady wam nie zaszkodzą, wszystko co tu opiszę pochodzi z mojego doświadczenia, książki Aloesowy przewodnik po zdrowiu i urodzie, oraz materiałów z zewnątrz, także weźcie poprawkę na to, że możecie być uczuleni czy coś, i nie wszystko jest dla wszystkich;)

Prawdopodobnie artykuł ten będzie miał sponsora, mam nadzieję, że się na mnie nie pogniewacie:)

Aloes drzewiasty - Aloe arborescens

1. Najważniejsze - jakie gatunki mają wartość użytkową?

Nie wiem, czy wiedzieliście, ale do rodzaju Aloe należy ponad 400 gatunków aloesów o rozmaitych formach - od wysokich, drzewiastych do niskich sukulentów, które wyrastają ledwo ponad ziemię. Wśród tej różnorodności wszystkie posiadają cechy wspólne, między innymi swoje słynne właściwości leczniczo-kosmetyczne. Jest jednak jeden mały problem - gdyby to było takie proste, hodowalibyśmy prawdopodobnie więcej aloesów i zapewne cały rodzaj byłby bardziej popularny, niż kilka wybranych gatunków.

O co chodzi?

Otóż nie wszystkie aloesy posiadają odpowiednią ilość, czy też może lepiej - stężenie odpowiednich substancji zawartych w liściach, aby miały wartość użytkową. Ważną rzeczą jest też rozmiar liści - gatunki o drobnych liściach wymagają więcej "zabawy" niż zawierają w sobie miąższu. Oczywiście najpopularniejszym aloesem jest Aloe vera (więcej o uprawie i rozpoznawaniu w TYM poście). Mniej popularny, ale równie wartościowy jest Aloe arborescens, czyli "babciowa" roślina doniczkowa, która niestety wyszła z mody. Trzecim, najmniej stosowanym gatunkiem jest Aloe ferox, czyli aloes uzbrojony. Niekiedy stosuje się także Aloe aristata, jednak jedynie na małą skalę w domu i raczej w celach kosmetycznych.

Każdy z nich ma jednak nieco inne właściwości.

Warto wiedzieć, że niektóre gatunki mają inne proporcje substancji chemicznych i są trujące, jak na przykład Aloe ballyi, Aloe ellata  czy Aloe maculata.

Aloes zwyczajny - Aloe vera

2. Czy uprawa domowa ma sens?

To chyba jedna z najważniejszych rzeczy interesujących nas przy kupnie czy uprawie domowej aloesa. Czy uda nam się wyhodować coś, co będzie miało właściwości zbliżone do tego, co rośnie w naturze?

Oczywiście że tak!

Spokojnie jesteśmy w stanie uzyskać w warunkach domowych aloesa, który będzie się nadawał do użytku i zastosowania na sobie. Jednak warto pamiętać o kilku faktach, nim zabierzemy się za skórowanie naszego zielonego przyjaciela.

• Przede wszystkim - roślinie należy dać czas. Odpowiednie właściwości mają dojrzałe rośliny, minimum trzyletnie. Surowiec w starszych liściach będzie teoretycznie lepszy, bo roślina miała więcej czasu, aby wytworzyć to czego potrzebujemy.

• Po zakupie rośliny należy poddać ją kwarantannie. Ogólnie powinno się robić kwarantannę każdej nowej roślinie - nigdy nie wiadomo, czy w sklepie gdzie kupiliśmy aloesa nie było potencjalnych szkodników, które mogą zaatakować pozostałych zielonych domowników. 

• Oprócz tej pierwszej, wstępnej kwarantanny należy zastosować inną, nieco długotrwałą. Większość roślin doniczkowych nim trafi do sklepu faszerowana jest ogromną ilością nawozów sztucznych, byleby szybciej urosły, trafiły na sprzedaż, a hajs się zgadzał. Dlatego odradzam rzucanie się na liście nim roślina nie przeje tego, co dostała przed zakupem do przejedzenia;) Tak minimum 6 miesięcy. Jednak najlepiej poszukać roślin po znajomych, gdyż, jak ktoś przytomnie zwrócił uwagę w komentarzach, obecnie większość roślin doniczkowych jest dodatkowo modyfikowana genetycznie.

Aloes uzbrojony - Aloe ferox

3. Jak uprawiać, żeby aloesy miały najlepsze właściwości?

Okej, mamy już odpowiednią roślinę, odpowiedni gatunek, jak więc zadbać, by aloes służył jak najlepiej? Odpowiedz jest prosta, czyli jak już wcześniej wspomniałam powyżej, należy naszemu zielonemu przyjacielowi zapewnić warunki jak w domu. Większość aloesów ma podobne wymagania.

Warto na początku zastanowić się, skąd pochodzi dany gatunek aloesu oraz jakie warunki panują w tych miejscach. Aloesy występują głównie w Afryce, na suchych i skalistych stanowiskach, gdzie narażone są na suszę i pełne słońce, a zimą temperatura spada drastycznie (jednak nigdy poniżej 0 stopni).

To już podpowiada nam dużo - podłoże musi być przepuszczalne, najlepiej wymieszać ziemię dla kaktusów z żwirkiem, drobnymi kamyczkami lub keramzytem (czy czymkolwiek podobnym). Ziemię dobrze jest wcześniej wysterylizować aby nie okazało się, że roślinę zaatakują grzyby czy ziemiórki.

Stanowisko dobieramy jasne, z mojego doświadczenia wynika, że jeśli zahartujemy roślinę, może to być nawet południowe światło (z tym, że może pojawić się na liściach oparzenie - brak chlorofilu na powierzchni liścia). Latem dobrze jest wystawić aloes na zewnątrz, jednak tak, aby nie uszkodził go wiatr czy deszcz nie napełnił doniczki wodą po brzegi. Szczególnie dobrze wpływa to na aloes drzewiasty, który ma wtedy co prawda krótsze liście, ale są one mocniejsze i grubsze, o co właściwie nam chodzi;). Zimą zapewniamy roślinie spoczynek w temperaturze jakiej wymaga dany gatunek, zwykle koło 10-15 stopni.

Jeśli chcecie doczytać dokładną uprawę według gatunku - zapraszam do odpowiednich postów na blogu;)

4. Jak "ugryźć" aloesa?

Mamy już idealną roślinę w idealnej hodowli. Co dalej? Jak oskórować aloesa i dobrać się do jego dobroci?

Jeśli nie szkoda wam będzie  (jak mi) ciężko i długo wyhodowanego liścia, trzeba będzie go ściąć. Przed tym procesem najlepiej nie podlewać rośliny przez około 3 tygodnie, aby w liściach skumulowały się odpowiednie składniki, a nie sama woda. Aloes wytrzyma taką niedogodność bez problemu, więc nie ma się czym martwić.

Odcinamy liść nożem i wreszcie mamy aloes do użytku własnego! Liść obieramy ostrożnie ze skórki - ma ona silne właściwości przeczyszczające, więc jeśli waszym celem nie jest gwałtowne oczyszczenie układu pokarmowego, najlepiej się jej pozbyć;)

5. Stosowanie

Aloes ma bardzo szerokie zastosowanie, chyba na aż tyle sposobów można go używać, że nawet nie będę próbować wypisywać czegokolwiek szczegółowego w tej części.

Po prostu wspomnę, że aloes można stosować zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie. Czyli możemy aloes spożywać (ale w rozsądnych ilościach, na początku należy delikatnie dawkować), na przykład dodając go do shake'ów czy wody, albo stosować go na skórę - na oparzenia czy po prostu dla lepszego odżywienia.

Codzienne stosowanie w niewielkich ilościach może bardzo korzystnie zadziałać na nasz organizm. Aloes ma przede wszystkim działanie detoksykacyjne - usuwa z organizmu wszystkie szkodliwe związki jakie nagromadziły się przez lata, dlatego na początku stosowania możemy czuć się dziwnie czy niekomfortowo. Z czasem wszystko powinno się wyregulować:)

6. Aloe vera vs Aloe arborescens

Teraz jedno z ważniejszych pytań, które być może powinny pojawić się wyżej, czyli, który aloes wybrać? Który gatunek jest najlepszy, jakie są ich wady i zalety?

Przede wszystkim, cala walka toczy się właściwie między dwoma gatunkami, czyli Aloe vera oraz Aloe arborescens. Obie rośliny najbardziej nadają się do użytkowania, zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego. Mimo wszystko, bardziej popularna i w naszej świadomości "ta lepsza" wydaje się Aloe vera. Sprawdźmy czy rzeczywiście tak jest:)

Aloes drzewiasty (Aloe arborescens):                                                         

• Małe liście (trudniej obrać ze skórki i bardziej ryzykujemy, że dostaniemy więcej składnikow przeczyszczających)                     
• Mniejsza zawartość wody, większa zawartość substancji czynnych
• Ogólnie mniejsza ilość żelu w liściach - są one mniejsze niż u Aloe vera - trzeba ich obrać więcej by uzyskać taką samą ilość żelu co u Aloe vera.
• Mniej atrakcyjny wizualnie     

                           

Aloes zwyczajny (Aloe vera):

• Duże liście (łatwo obrać ze skórki, mniej obierania)
• Większa zawartość wody, czyli mniejsza zawartość substancji czynnych
• Wygląda ładniej w doniczce

7. Teonatura

Ostatni punkt dzisiejszego posta, czyli coś dla leniwych;)

Jeśli nie jesteście pewni, któregoś z punktów powyżej - może macie roślinę, która nadaje się tylko do ozdoby, szkoda wam uciąć tak długo wypuszczanego liścia, czy po prostu wolicie, żeby profesjonalista wykonał za was "brudną robotę" - oto rozwiązanie - Teonatura.

Jest to włoska firma zajmująca się produktami wykonanymi z Aloe arborescens. Ze względu na lokalizację ma ona możliwość uprawy aloesu w gruncie (na Sycylii aloesy czują się jak w domu!), co oczywiście jest dla roślin o wiele lepsze, wygodniejsze, przez co wydajniej produkują odpowiednie i potrzebne nam związki. Ciekawą sprawą, jest też to, że zwykle zainteresowanie aloesami kończy się na Aloe vera, więc Teonatura ma lekką przewagę - oferuje nieco inny produkt:)

W sklepie internetowym można dostać zarówno soki czy suplementy do stosowania wewnętrznego, jak i ekologiczne kosmetyki na bazie aloesu. Wszystko opatrzone odpowiednimi certyfikatami. Najpopularniejszą i wartą wspomnienia jest receptura ojca Zago - czyli "zestaw" suplementów na bazie soku z aloesu do użytku wewnętrznego - ma on kilka wariantów (na przykład z dodatkiem agawy).

Ma on głównie działanie detoksykacyjne, dodatkowo  wspiera działanie systemu immunologicznego i zawiera wiele witamin potrzebnych do odpowiedniego funkcjonowania.

Na koniec wspomnę, że na hasło "Chlorofilowy Dziennik" jest zniżka - 15% na sklepie, dlatego myślę, że warto spróbować:)


Powodzenia w uprawie, skórowaniu czy kupowaniu! ;)

Źródła:
Aloesowy przewodnik po zdrowiu i urodzie
Aloe Roman Starha
/https://www.teonatura.com/pages/Aloe/aloe-vera-or-aloe-arborescens.html

Dzień dobry!

Dziś nietypowo dla mnie, bo nie przepadam a tą kategorią roślin, no ale cóż, czasem nie można się powstrzymać i przed tym! Nie wiem czy wiecie, ale owoce palm to nie tylko daktyle i orzechy kokosowe:)

Wiem, że część osób, które tu zagląda, całkiem dobrze orientuje się w roślinach tropikalnych, ale mam nadzieję, że chociaż część zostanie zaskoczona salakiem (Salacca edulis), czyli owocem oszpilny jadalnej z rodziny Arecaceae. Ta rodzina jeszcze prawdopodobnie się pojawi, dlatego o tym wspominam. Sama roślina (nie tylko owoce) również pojawi się na Chlorofilowym Dzienniku.

Postaram się wam opisać jak najlepiej. 

Jest to jeden z dziwniejszych owoców jakie jadłam. Zacznijmy od pierwszego wrażenia, jakie robi na nas owoc salaka. Jego skórka przypomina do złudzenia łuskowatą skórę węża. Wydaje mi się, że nawet funkcjonuje u nas nazwa wężowy owoc lub coś podobnego, co jest prostym tłumaczeniem z języka angielskiego - snake fruit. W dotyku nawet czuć te drobne łuseczki:). 

W każdym razie łuskowata skórka jest bardzo cienka i sztywna, w zależności od owocu i jego dojrzałości odchodzi cała lub fragmentami. Ciekawie wyglądają takie łupiny porzucone gdzieś w tropikach, człowiek ma wątpliwości na co patrzy! 

Wnętrze jest białe, nieco wyglądem i rozmiarem przypomina cebulkę tulipana - ma jedną "cebulkę" główną i zwykle dwie mniejsze. Główna część owocu zawiera nasiono, choć bywa i tak, że w mniejszych cząstkach też się jakieś znajdzie. Zwykle owoc ma od jednego do dwóch nasion wewnątrz. Nasiona salaka są dość duże, ponad centymetr długości, trochę przypominają jakiś cukierek - są lekko spłaszczone od jednej strony i wypukłe z pozostałych. Mają barwę nieco ciemniejszą niż skórka owocu.

Jest to smak i struktura, którą z jednej strony ciężko do czegoś porównać, ale jednak smakuje znajomo. Salaki na które ja natrafiłam były dość suche, kruche i nieco mączaste, mniejsze cząstki smakowały nieco gorzej, większe lepiej. Całkiem miła konsystencja, nieco chrupka. 

W smaku najbliżej salakowi do ananasa, ale takiego mniej słodkiego, połączonego z jabłkiem. Ciekawa kombinacja prawda? Warta spróbowania, na pewno, choć mojego serca ten owoc niestety nie podbił. No chyba, że wyglądem;)

A może wam salak bardziej smakował?:)

Dzień dobry!

Dziś znów owocowo, tym razem raczej mało znany owoc pochodzący z półwyspu Malajskiego, ale chyba najbardziej rozpowszechniony i bardziej popularny na Filipinach, czyli słodliwka pospolita (Lansium domesticum). Napotkałam ten owoc właśnie na Filipinach, pod nazwą lansones.

Słodliwka jest owocem dość niewielkim, rozmiarów mniej więcej małej mandarynki czy przepiórczego jajka. Ma miękką, gładką, jasną skórkę, którą ciężko przebić za pierwszym razem. Wnętrze owocu nieco przypomina połączenie cytrusów z longanem czy liczi. Z kształtu przypomina cytrusy, jest bardzo podobnie podzielone na komory zawierające niekiedy nasiona. Miąższ jest pół-przeźroczysty i w smaku nieco bardziej kwaśny niż owoce longana, liczi czy rambutana. Trochę przypominały mi jakieś kwaśne żelki z dzieciństwa:)

Nasiona są niewielkie, bez żadnej dodatkowej łupiny, podobne nieco do nerkowca, beżowe lub zielone.




 

A może wy próbowaliście już tych owoców, albo napotkaliście gdzieś podczas podróży?:)